Στίχοι
00. Αν δεν είχα - Γιώργος Φανουράκης
Αν δεν είχα κι αυτά, τι θα' κανα;
Τι θα ήμουνα;
Πώς θα μιλούσα στον κόσμο - τον έξω και τον έσω;
Πώς θα του' λεγα ότι είναι σκάρτος, μα ελκυστικός·
ότι είναι άδικος, μα ανεκτός·
ότι είναι μεγάλος, μα και μικρός.
Αν δεν είχα κι αυτά, τι θα' λεγα;
Πώς θα περνούσα τις νύχτες μου
άγρυπνος απ' την αντάρα των σκέψεων·
Πώς θα εκτιμούσα τις μέρες μου
χαμένος σ' ένα παιχνίδι των λέξεων.
Τι θα άκουγα στις στιγμές αυτές που το εγώ παθαίνει κρίσεις;
που αναπάντητα ερωτήματα για τη ζωή, για τον έρωτα, για το άφταστο
θερμαίνουν την ταπεινή μου σάρκα
και την λιώνουν,
απογυμνώνοντας το ανυπεράσπιστο μα περήφανο πνεύμα.
Αν δεν είχα κι αυτά, πώς θα έμοιαζα;
Δεν αποθηκεύεται σαν θύμηση
η στιγμή της δημιουργίας·
παρά μόνο υπάρχει, προσφέρει και χάνεται στην κυνικότητα του παρόντος.
Και μετά, τίποτα!
Ξυπνώ από τον λήθαργο της πνευματικής έντασης και μεταφέρομαι
με αστρονομική ταχύτητα
στην πραγματικότητα των αισθήσεών μου.
Και οι αισθήσεις ξαναπιάνουν δουλειά:
μαζεύουν σα σφουγγάρι τη ζωή
κι όταν ξεχειλίσουν, την ξεσφουγγίζουν ολάκερη πάνω στο χαρτί.
Αν δεν είχα κι αυτά, πώς θα ζούσα;
Είμαι ο υπηρέτης της ίδιας μου της τέχνης.
Τι θέλει το πενιχρό κορμί για να επιβιώσει;
Αυτά του δίνω:
Φαΐ, νερό κι έρωτα.
Παρατείνω τη ζωή και την υπόσταση, ανά μία στιγμή.
Το ζω στο έπακρο, γιατί όταν πάψει το πνεύμα να ζητά,
τότε θα απελευθερωθώ·
τότε θα ζήσω στεγνά και ανθρώπινα·
τότε το σώμα δεν θα υπηρετεί τίποτα,
μονάχα τη φύση του.
Κι η φύση του το θέλει νεκρό.
Αν δεν είχα κι αυτά, θα έσκαγα·
Θα μπούχτιζα στην ταπεινή κοινή ζωή της κοινωνίας·
του τεχνήματος αυτού της ανθρώπινης - ζωώδους επιθυμίας
να ζήσει μέχρι να' ρθει η ώρα του·
από φυσικά αίτια - όχι νωρίτερα απ' ότι του πρέπει.
Λες και το τέχνημα τούτο δεν τον σκοτώνει νωρίτερα.
Αν δεν είχα κι αυτά, τι θα άφηνα;
οι απόγονοί μου·
η παρακαταθήκη μου·
οι λέξεις μου.
Πολλές φορές συνδυαζόμενες με ποικίλους τρόπους:
άλλοτε με χαζό,
άλλοτε με κάπως πιο εκλεπτυσμένο,
άλλες φορές με πιο ελεύθερο.
Άλλοτε με δεσμεύουν για μέρες, μήνες, χρόνια·
άλλοτε για λεπτά ή ώρες.
Αυτές έρχονται και με βρίσκουν πάντα.
Πάντα τις περιμένω, ποτέ δεν με περιμένουν.
Ποτέ δεν είμαι σίγουρος για το τι τις γεννά·
όχι οι επιλογές μου, γι' αυτό είμαι σίγουρος.
Αυτές δημιουργούν το αποτύπωμά μου·
την ταυτότητά μου·
το μελάνι μου.
Εγώ τελώ χρέη μεταφραστή στον έξω κόσμο.
Δεν είναι κι εύκολη δουλειά·
ο κόσμος αυτός μιλάει πολλές γλώσσες.
αν δεν είχα κι αυτά, δεν ξέρω.
Αν δεν είχα τα παιδιά μου, τι θα φρόντιζα;
Αν δεν είχα τα τραγούδια μου, τότε τι;
01. Είσαι εκεί - Γιώργος Φανουράκης
Είσαι εκεί να με κοιτάζεις,
όπως περήφανη κοιτούσες σε κάθε βήμα.
Είσαι εκεί να μ' αγκαλιάζεις,
να μη βραχώ, όταν με χτύπαγε το κύμα.
Είσαι εκεί και σ' αγαπάω
κι ας μην σε βλέπω, ας μη σ' αγγίζω·
γι' αυτό πονάω, γι' αυτό λυγίζω.
Να' μαι ο εγγονός σου συνεχίζω,
κι εκεί που χάραξες πατώ και προχωράω.
Είσαι η γιαγιά μου, ο ήρωάς μου και σ' αγαπάω.
Είσαι εκεί όταν γελάω,
γιατί οι στιγμές αυτές μαζί σου, με μεγάλωσαν.
Είσαι εκεί, αν κάτι σπάω,
γιατί τα χείλη σου ποτέ τους δε με μάλωσαν.
Είσαι εκεί...
Είσαι εδώ και σου μιλάω,
μία ακούραστη ψυχή, που ξεκουράζεται.
Κι αν με δάκρυ τραγουδάω,
είναι ο Γιώργος, παιδί μικρό, που ακόμα σε χρειάζεται.
02. Βυθίζομαι - Γιώργος Φανουράκης
Βυθίζομαι
κι εθίζομαι
σ' έναν ατελείωτο χειμώνα του μυαλού.
Βυθίζομαι
κι απελπίζομαι
κλείνω τα φώτα και οι σκέψεις πάνε αλλού.
Πέφτω ξανά σα βροχή προς το κενό
κι η αντοχή σαν ψιχάλα στον ωκεανό·
και βυθίζομαι..
Βυθίζομαι
και συντονίζομαι
στις συχνότητες μιας άγονης ζωής.
Βυθίζομαι
κι αφοπλίζομαι
ξεφορτώνομαι τους υπηρέτες της ηδονής.
Πέφτω ξανά σα βροχή προς το κενό...
03. Καλοκαιριανή βροχή - Μανώλης Μακαρώνας
Πρωτοβρόχια βρέξαν πάλι την καρδιά μου
και χορεύω στ' ουρανού τα γιορτινά.
Περιμένω για να' ρθεις ξανά κοντά μου
και ας διώξεις τη χαρά μου μακριά.
Μοναχός γλεντάω πάντα, μοναχός
και παράπονο δεν κάνω εγώ κανένα.
Πώς τη θέλω όμως την αγκαλιά σου, πώς
τα καλοκαίρια που τα σοκάκια είναι βρεμένα!
Οι χειμώνες δε μου κάνουν πια εμένα·
δεν αντέχω του καιρού την ταραχή.
Καλοκαίρι, μα τα χέρια παγωμένα·
βγαίνω έξω να καώ μες στη βροχή.
Μοναχός γλεντάω πάντα, μοναχός...
Αφού όλα είναι στον κόσμο προγραμμένα,
άφησέ με μπρος στη μοίρα να σταθώ.
Με τα μάτια μου θαμπά, ερωτευμένα,
τα δικά σου, κι ας πεθάνω, για να ειδώ.
Μοναχός γλεντάω πάντα, μοναχός...
04. Καμάρα - Γιώργος Φανουράκης
Έχεις αργήσει κι εγώ περιμένω,
στο παγκάκι την καμάρα κοιτώ.
Βλέπω άγχος παντού απλωμένο,
κάποιοι κύριοι μιλούν για το μετρό.
Κι όλοι πάνε, κάπου πάνε·
στο παντού και στο τίποτα και πίσω γυρνούν.
Περιστέρια που πετάνε,
πού να βρίσκεται η ελπίδα που ψάχνουν να βρουν;
Περιμένω κι ανασαίνω
τα λεπτά που μακριά σου θα πρέπει να ζήσω.
Κι όλο πάω, μα πού πάω;
έχω φύγει μα πάλι εδώ θα γυρίσω
να σε περιμένω.
Βιαστικοί οδηγοί το φανάρι περιμένουν·
η Ναυαρίνου γεμίζει από κόσμο.
Δύο αγόρια ένα φιλί προλαβαίνουν,
πριν μυρίσουν τα καύσιμα δυόσμο.
Κι όλοι πάνε, κάπου πάνε...
05. Θέλω να σε δω (Καραντίνα) - Γιώργος Φανουράκης
Κι άλλη μέρα μες στο σπίτι και το «είναι» μου όλο πλήττει·
τα ίδια ρούχα θα φορέσω, στον καθρέφτη για ν' αρέσω.
Θα ξυπνήσω στην ρουτίνα και θ' ανοίξω την κουρτίνα,
θα τελειώσω το βιβλίο και θ' ακούσω το δελτίο.
Θα σου στείλω ένα μήνυμα,
θα μου πεις για κάποιο κίνημα·
μα δε φτάνει αυτό, γιατί...
Θέλω να σε δω...
Το κεφάλι μου γυρίζει, η μπαταρία ξεφορτίζει,
η σιωπή, ο πρώτος ήχος· έχει νόημα πια κι ο τοίχος!
Σε κοιτάζω στην εικόνα, πριν μας βάλουν την «κορώνα».
Μα μου λείπει η φωνή σου, το «μαζί» και το «γιατί» σου.
Κι έτσι αρπάζω την κιθάρα μου,
το στυλό και την λαχτάρα μου,
απλά για να σου πω αυτόν·
αυτόν τον τελευταίο στίχο,
τη σκέψη μου για να πετύχω,
αφού εσύ δεν είσαι εδώ:
Θέλω να σε δω...
06. Το νόημα της ζωής - Γιώργος Φανουράκης
Τόσα χρόνια το ίδιο αστείο: η ίδια φάτσα το πρωί,
ίδιο μολύβι στο χαρτί, ίδια ατάκα στο βιβλίο.
Τόσους μήνες η ίδια φράση: «έχω πλέον βαρεθεί»
ούτε μία αλλαγή· νομίζω όντως τα' χω χάσει!
Δώσε νόημα στη ζωή μου,
βγάλε με απ' τη φυλακή μου,
κρύψου στο όνειρο μαζί μου,
ζήσε σε άλλη εποχή.
Δώσε λόγο για να ζω,
ξέσπα, φύγε από δω,
φτάσε εκεί που δε σε παίρνει·
μια ζωή σε περιμένει.
Τόσες ώρες περιμένω με βαλίτσα κοραλλί,
ίδιο χρώμα από παιδί· μα αργεί, βλέπω, το τρένο.
Δε με νοιάζει που θα πάω, τη βαλίτσα αφήνω, τρέχω
και τους δήθεν δεν αντέχω· ίδιε κόσμε σε ξεχνάω.
Δώσε νόημα στη ζωή μου...
Ίδια αγάπη αγαπάς, ίδιο φίλο σου φιλάς,
ίδιο τραπέζι στην κουζίνα περιμένεις για να φας.
Ίδια λόγια στο σχολείο: «βάλε κάτι κάνει κρύο»,
ίδια ιδέα κουβαλάς: «ίδιε κόσμε που με πας;».
Δώσε νόημα στη ζωή μου...
Αυτό είναι το νόημα της ζωής.
07. Φυλακή - Γιώργος Φανουράκης, Marks
Το μυαλό σου είναι μια φυλακή,
που το βράδυ μένει ανοιχτή.
Σαν θα βγεις απ' τα κελιά σου, μην ξεχάσεις τα γυαλιά σου,
γιατί όταν επιστρέφεις θα' χει έρθει το πρωί.
Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ
κι όμως δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό.
Πατάς αμέσως το κουμπί, να λειτουργήσει το κουτί,
για να ξεφύγεις δήθεν απ' του άγχους τον πυρετό.
Υποθερμία έχει η ζωή σου, μα δε θέλεις γιατρό
και να μην ψάξεις τα συμπτώματά σου στο κινητό·
ψάξε στο μέσα σου, κολύμπα στης ψυχής τον βυθό
και πες στον φόβο σου: «Φοβάμαι πως δε θα σε φοβηθώ».
Είσαι σίγουρος πως θέλεις νοσηλεία;
Να' σαι γερός, στ' αρπακτικά μη γίνεσαι εύκολη λεία·
έχεις για όπλο σου το πνεύμα, για ασπίδα την ψυχή σου·
θυμήσου, τι νόημα θα δώσεις στην ζωή σου.
Είναι το σπίτι σου μικρό και το ψυγείο σου παλιό,
είναι το ράφι χαλασμένο, το τοπίο θολό.
Κι εσύ γκρινιάζεις κι όλο θέλεις, θέλεις, θέλεις ξανά.
Θέλεις μια τέτοια ζωή; Πες μου τι θες αληθινά.
Ψευτοκουλτούρες σ' ενοικίαση τιμής λιανικής·
μόδες που έρχονται και φεύγουν, μα στερούν λογικής·
ψευδοποιότητα και λόγια φουσκωμένα, μεγάλα·
ζωή στο ψέμα, τι την θέλεις; σου' χω κι άλλα.
Κάθε μέρα που περνάει σα να' μαι σε φυλακή
κι αυτό που με τρομάζει στ' αλήθεια πολύ
είναι ότι σ' αυτή τη φυλακή η πόρτα είναι ανοιχτή,
όποτε θέλω μπορώ να βγω, μα με τρομάζει το έξω
και δεν θέλω να βγω.
Θέλω να βγω πριν να είναι αργά και η πόρτα κλείσει
και ζω για πάντα σε κελιά·
η εποχή δε βοηθά,
με θέλουν κλεισμένο μέσα με το στόμα μου κλειστό,
να γελάω, να χαίρομαι και να λέω ευχαριστώ
που είμαι κατάδικος σ' αυτή τη μούφα ζωή.
Εγώ θέλω να ζήσω μια ζωή που να' ναι ξεχωριστή·
όταν φύγω να με θυμούνται ακόμα,
σαν αυτόν που δεν είχε στόμα
που είχε tommy gun και βάραγε όποιον στεκόταν μπροστά.
Είναι ο δρόμος η αλήθεια, γι' αυτό μένουμε στον δρόμο,
δεν ξεχνάμε όσους φύγαν από βλάκα αστυνόμο
και για όσους φύγανε, κι όσους θα φύγουν στην πορεία·
δεν μπορώ να με σκέφτομαι να σου κάνω την κηδεία.
Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ·
κοίτα με πώς βράζω απόψε, βράζω απόψε απ' τον πυρετό.
Θέλω να βγάλω το μέσα μου, σαν να κάνω εμετό,
να αηδιάζω τους περαστικούς να δουν τι εννοώ.
Όταν λέω θέλω να φύγω από δω, θέλω να φύγω από δω·
να το κάψω το μπουρδέλο, να μείνει μόνο μπετό.
Θέλω να φύγω από δω, θέλω να φύγω από δω
να το κάψω το μπουρδέλο, να μείνει μόνο μπετό.
Ποτέ κανείς δεν έχει άδικο για τίποτα·
όλοι φωνάζουν δυνατά κι υποστηρίζουν τ' ανείπωτα.
Τ' αυτιά είν' ανοιχτά, μα δεν ακούνε·
κι αν κάτι πάει στραβά, όλοι εξηγήσεις ζητούνε.
Εγώ σιχάθηκα αυτή την κοινωνία που θες,
νομίζει πάει μπροστά, μα επιστρέφει στο χθες.
Εγώ βαρέθηκα να ικανοποιώ την τιμή μου,
εγώ δεν έχω τιμή, δεν ξεπουλιέται η ψυχή μου.
Ντροπή μου, σ' αυτή την τέχνη μου χρωστώ την ύπαρξή μου·
έχω μαζί μου οικογένεια την κάθε συλλαβή μου·
κάθε στίχο που γεννώ έχω παιδί μου,
σαν δραπετεύω απ' της ρουτίνας την υπόγεια φυλακή μου.
Το μυαλό σου είναι μια φυλακή,
που το βράδυ μένει ανοιχτή.
Σαν θα βγεις απ' το κελί σου, πέτα κάπου το κλειδί σου,
έτσι ξέρεις πως θα κάνεις το σωστό.
Λες πως δεν αντέχεις άλλο εδώ,
τώρα κάνεις κάτι για αυτό·
πατάς αμέσως το κουμπί, για ν' απολαύσεις τη στιγμή
μιας σχέσης ξέγνοιαστης με τον αληθινό σου εαυτό.
08. Ρέγκε μπαλάντα - Γιώργος Φανουράκης, Όλγα Καστρίτση
Χίλια μίλια δρόμος, σε περίμενα μα άργησες
και δυο φιλιά στην πόρτα, όταν έφευγες μ' άφησες.
Μπήκες στη ζωή μου κι όμως έγινες σκόνη
και ό,τι σε θυμίζει τώρα πια με σκοτώνει.
Κι εκεί που πάλι δυο φορές είπα να προδώσω
τα πάντα και στα χείλη σου ξανά να ενδώσω,
μου είπες πως θα μ' έχεις στην καρδιά σου για πάντα·
γι' αυτό κι εγώ σου έγραψα μια ρέγκε μπαλάντα.
Ξέρω, σα παραμύθι όλα φαίνονται τώρα·
κι ο έρωτάς μας σαν ατέλειωτη μπόρα,
σα παραμύθι δίχως τέλος κι αρχή·
μα εσύ, καρδιά μου, δεν ήσουν εκεί.
Σε άλλα τραγούδια τους στίχους χαζεύεις,
με την κιθάρα σου έρωτες κλέβεις,
δίνεις και παίρνεις τις νότες πουλάς·
όπως τα όνειρα που σπάσαν για μας.
Με ξάπλωσες, με κοίταξες, η μπλούζα εμποδίζει
και ο λαιμός σου, δυνατά, λεβάντα μυρίζει.
Μου γέλασες, μ' αγκάλιασες, κοιτούσες την ώρα·
το σώμα σου στο χέρι μου, φωνάζει «προχώρα».
«Προχώρα, να νιώσεις τι θα πει εφιάλτης»
και μπήκες στα σεντόνια μου σα λαθρεπιβάτης.
Μου έδωσες, μου φόρεσες χρυσό δαχτυλίδι·
να καταλάβω πρέπει το δικό σου παιχνίδι.
Ξέρω...
Ψαλίδι· τα όνειρά μου πήγαν στην άκρη,
όταν τα μάτια σου έβγαζαν ποτάμι το δάκρυ.
Τα βλέφαρά σου κάλυψα με τα δάχτυλά μου,
σε σκούπισα και σου' δειξα πως είσαι δικιά μου.
Μικρή μου, άκου μια σωστή συμβουλή μου:
«τα όνειρά σου πιάσε και μη μένεις μαζί μου».
Μακάρι τα χιλιόμετρα να ήταν χαρτόνια,
θα ήμασταν ξανά στο ίδιο τρένο βαγόνια.
Ξέρω...
Κι όμως, πετάς μακριά κι εγώ
σαν τον ηλίθιο τις μέρες μετρώ.
Να' ρθεις, να φύγεις, τα ίδια ξανά·
βαρέθηκα πλέον, η μοναξιά μου με κυνηγά.
Μου λείπεις, το ξέρεις, μετά από καιρό·
ποιος ξέρει τι θα' κανα για να' σουν εδώ!
Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει η φωνή σου,
που φώναζες «φύγε» κι εγώ ήμουν μαζί σου.
Οι μέρες μου άδειες, οι νύχτες ατέλειωτες·
θυμάμαι που ζούσες εδώ κι όμως έλειπες.
Κατάλαβα τώρα τι ήσουν για μένα,
μα σ' άφησα κι έφυγες κι όλα είναι χαμένα.
Πονάω, δειλιάζω, στη σκέψη τρομάζω
τα χείλη σου κάπου αλλού να φιλάνε.
Μα ξέρω πως όταν στα μάτια κοιτάζω,
αλήθειες μου λένε χωρίς να μιλάνε.
Ξέρω...
Θα σε θυμάμαι να ξέρεις για πάντα
και σου χαρίζω αυτή τη ρέγκε μπαλάντα·
σαν δυο τραγούδια που ξανάγιναν ένα,
τι κι αν στ' αλήθεια μείναν όλα σπασμένα!
Μες στο μυαλό μου τριγυρνάν χίλιες λέξεις,
μα αυτό που θέλω να σου πω πώς θ' αντέξεις!
Δεν είναι δύσκολο, κλείσε τα μάτια...
σ' αγαπώ πολύ.
09. Ρέθυμνο - Γιώργος Φανουράκης
Σαν την θάλασσα που σμίγει με τ' αστέρια
είσαι εσύ και είμαι εγώ, κάτι άδεια καλοκαίρια.
Η στεριά σου είναι νησί, το κύμα το χαϊδεύει·
το ταξίδι μου είσαι εσύ, το χώμα σου γυρεύει.
Και το Ρέθυμνο ξυπνά, τον έρωτα να φέρει,
σ' ένα πάθος που ζητά λίγο ακόμα καλοκαίρι...
Φίλησα το βλέμμα σου με των ματιών τα χείλη,
γεύτηκα ένα γλυκό του Αυγούστου δείλι.
«Λίγο μπλε, πολύ νερό», μου' πες το μυστικό σου·
ήταν το χέρι δροσερό ή το χαμόγελό σου;
Και το Ρέθυμνο ξυπνά, τον έρωτα να φέρει,
σ' ένα πάθος που ζητά λίγο ακόμα καλοκαίρι...
Θα' ρθω απόψε με μια
βάρκα στην ακτή σου, -
έχω χάρτη έναν καμβά, πυξίδα το κορμί σου.
Τι αξία έχει η ζωή, δίχως μια δόση τρέλας·
τι γλυκιά που είν' η ζωή, στα μάτια μιας κοπέλας!
Και το Ρέθυμνο ξυπνά, τον έρωτα να φέρει,
σ' ένα πάθος που ζητά λίγο ακόμα καλοκαίρι...
10. Αγάπη είναι - Γιώργος Φανουράκης
Αγάπη είναι να κοιτάς τον ουρανό,
που σε δύο μάτια έχει ολόκληρος χωρέσει
και να γεμίζει της ψυχής σου το κενό,
όπως ποτέ άλλος κανείς δε θα μπορέσει.
Αγάπη είναι ένα χάδι στα μαλλιά,
να σε πειράζω και συνέχεια να γκρινιάζεις,
να χάνομαι μέσα σε κάθε σου αγκαλιά
και να πετάω, κάθε φορά που με κοιτάζεις.
Έναν χορό καρδιά μου απόψε χάρισέ μου
και κράτησέ με δυνατά μόνο μαζί σου.
«Τι είναι αγάπη», σιγανά, τραγούδησέ μου·
απόψε έγινα ο άντρας της ζωής σου.
Αγάπη είναι ένας καφές κι ένα φιλί·
μια καληνύχτα, που θα πεις μες στο σκοτάδι·
μια συγγνώμη κλειδωμένη σε κελί·
μια συγχώρεση σε κάθε σου ψεγάδι.
Αγάπη είναι να ξυπνάς κάθε πρωί·
να σε χαζεύω να κοιμάσαι κάθε βράδυ·
να με ανασταίνει η δροσερή σου αναπνοή·
να με κοιμίζει μόνο το δικό σου χάδι.
Έναν χορό καρδιά μου απόψε χάρισέ μου...
Αγάπη είναι, για να είμαι ειλικρινής,
ένα στιχάκι σε χαρτί μουτζουρωμένο·
τραγούδια αγάπης, μάτια μου, πολλά θα βρεις,
μα αυτό εδώ είναι σε μας αφιερωμένο.
11. Εκτός - Γιώργος Φανουράκης
Αυτό δεν μπαίνει στον δίσκο,
δεν έχει αλήθειες για να πιστέψεις.
Έχει μονάχα το ρίσκο
το παραμύθι να καταστρέψεις•
Σε όλους τους φόβους σου να επιστρέψεις
κι ό,τι δεν άντεξες να το παλέψεις.
Φωνή δεν έχω, μα βρίζω•
νερό δεν έχω, μα διψάω για λάθη.
Τώρα το σώμα μου αγγίζω
κι αναζητώ κάποιου παιδιού τα πάθη.
Μα πάντα κρύβομαι,
τρέχω και κρύβομαι
στην αγκαλιά σου, όπως μου έχεις μάθει.
Μα είμαι στον κόσμο μου
κι όταν συνθλίβομαι,
κρύβομαι μέσα στο μυαλού τα βάθη.
Ίσως η αγάπη με πνίγει,
ίσως η αγάπη σου να με λυτρώνει.
Ο φαύλος κύκλος δεν λήγει
κι η άποψή σου με περικυκλώνει·
και νιώθω μόνη μου, καμία πλευρά μου δεν με συμπληρώνει·
κι είναι το μέσα μου, που με θυμώνει.
Αυτό δεν μπαίνει στον δίσκο,
τώρα έχω αρχίσει να το μετανιώνω.
Το νόημα κάπου δεν βρίσκω·
θα' ναι ο λόγος που επιβιώνω,
σε δρόμο άγνωστο σε λάθος τόνο.
Αυτό που έγινα, αυτό που αγάπησα,
εδώ γεννήθηκα, εδώ τελειώνω.