περί κυμάτων 

Ο πόνος κινείται με την ταχύτητα του ήχου. Στην ανατίναξη του ψυχισμού, αρχικά διαγράφεται ένα εντυπωσιακό φως που ταχύτατα ταξιδεύει στον χώρο. Αντίστοιχα, η οντότητα του ήχου χρειάζεται μεγαλύτερη διάρκεια για να φτάσει στα αυτιά σου. Ειδικά δε, αν βρίσκεσαι μακριά από την ανατίναξη, έχει τέτοια απόσταση από το οπτικό θέαμα που μπορεί και να σε τρομάξει, καθώς δεν το περιμένεις. 

και μπουμ

γ.φ. 

Συμπτώσεις

Ανεβαίνω την Μαρτίου με την κιθάρα μου.

Στα ακουστικά μου να παίζει σε επανάληψη από το πρωί

«σ'αααααγαααπωω, σ'αγαπωωω γιατί εισ' ωραιιιαα»

Βρίσκομαι στην δεξιά μεριά του δρόμου

και το μάτι μου πέφτει σε έναν κύριο (ογδονταφεύγα)

καθισμένο σε χαρτόνι, στο απέναντι πεζοδρόμιο, που έπαιζε με το βιολί του και τραγουδούσε.

Μέσα στην βιασύνη μου σκέφτομαι «ας ακούσω τι έχει να μας πει αυτός ο άνθρωπος, άλλωστε αυτό που ακούω το έχω ακούσει ήδη ίσαμε 7 φορές»

Βγάζω ακουστικά•

«σ'ααααγαααπωωω κι αγαπωωωω όλον τον κοοοσμο»

Μια υπερφυσική δύναμη με έπεισε σε κλάσματα δευτερολέπτου ότι αυτή η σύμπτωση κάτι είχε να μου πει, όντως.

Με βλέπει εκείνος με την κιθάρα από απέναντι και μου έκανε κίνηση να πάω κοντά του. 

-Μακάρι να κρατούσα ψιλά να σας αφήσω αλλά δεν έχω τίποτα. Να σας πάρω κάτι να φάτε, να πιείτε;

-Αγόρι μου σε είδα με την κιθάρα και με έκανες χαρούμενο, είμαι 85 χρόνων και έχω τρεις γιους που μένουν πλέον στην Κύπρο, όλοι μουσικοί -κάνουν την κανονική δουλειά τους αλλά έχουν και τη μουσική. Από μικρά παιδιά τους έλεγα να έχουν την μουσική στην καρδιά τους και να μην την αφήσουν ποτέ. Έχω παίξει σε μαγαζιά, επίσημα, ανεπίσημα, με λεφτά και χωρίς. Το πιο σημαντικό να θυμάσαι είναι να έχεις το όργανο σου να σε εκφράζει και να μπορείς να περνάς καλά. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία και στο λέω εγώ που είμαι 85 χρόνων, τα παιδιά μου λείπουν και η γυναίκα μου μας έφυγε. 

Του πήγα έναν φραπέ που ήθελε. Νιώθω ευγνώμων που άκουσα την μουσική μέσα μου, όπως και ο κύριος Σ.

Να εμπιστεύεστε και να αφήνετε την μουσική μέσα σας να σας δείξει τον δρόμο, στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας.

Δεν είναι σύμπτωση, δεν είναι υπερφυσική. 

Είμαστε εμείς. 

γ.φ.

Εκκλησάκια

Μου ήρθε μια βαθιά κρυμμένη ανάμνηση σήμερα, καθώς οδηγούσα στον ΒΟΑΚ από Ηράκλειο προς Ρέθυμνο:

Δεν ήμουν παραπάνω από 5 χρονών,με τον παππού μου στο αμάξι

και είχαμε βάλει σαν πρόκληση της διαδρομής

να κάνω τον σταυρό μου όπου έβλεπα εκκλησία ή εκκλησάκι.

Γελούσαμε με το πόσο καλός ήμουν σ' αυτό,

και με το ότι τα εντόπιζα όλα, ακόμα και τα κρυμμένα πίσω από θάμνους,

παρόλο που ήταν πραγματικά ΠΑΡΑ πολλά.

Η χαρά μου με αυτό το παιχνίδι ήταν τεράστια,

πέρασα τέλεια εκείνη τη μέρα.

Σήμερα που συνάντησα ξανά αυτά τα άπειρα εκκλησάκια στην άκρη του δρόμου,

κρυμμένα πίσω από θάμνους,

το συναίσθημα ήταν τελείως διαφορετικό

διότι τώρα πλέον μεγάλωσα και οδηγώ

και ξέρω.

γ.φ. 

Ασάντ σημαίνει χαρούμενος κι ευτυχισμένος.

Ο Ασάντ είναι 24 χρονών, από τη Συρία. Κατάγεται από μία οικογένεια με άλλα 9 αδέλφια. 

Είναι παντρεμένος και έχει παιδί ενός χρόνου. Λόγω του εμφυλίου πολέμου που συμβαίνει στη χώρα του, είδε τον έναν του αδερφό να αναγκάζεται να σκοτώσει έναν άλλο αδερφό του.

«Εγώ δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν» και το 2015 (15 χρονών) έφυγε στην Κωνσταντινούπολη.

«Δεν έβρισκα δουλειά στην Τουρκία, υπάρχει πολύς ρατσισμός. Δεν μπορούσα να θρέψω την οικογένεια μου» και, τον περασμένο Οκτώβριο, μπήκε σε μια βάρκα στον Μαρμαρά και πέρασε στο νησί της Λέρου (παράνομα, είπε), έναντι 6.000€. Η γυναίκα και το παιδί του έμειναν πίσω.

Από τον Φεβρουάριο δουλεύει στην Αθήνα, σε μια βιοτεχνία υφασμάτων. 

Έχει να δει τους γονείς του και τα αδέλφια του 10 χρόνια. 

-Είναι όμορφη η Συρία, Ασάντ;

-Πολύ. Μέχρι που την κατέστρεψαν. 

Για 4 ώρες καθόμασταν δίπλα στο τρένο και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μέχρι που, με περισσή ευγένεια και με χαμόγελο με ρώτησε «Αθενς;» δείχνοντας το ρολόι. Του είπα στα αγγλικά «τώρα φτάνουμε σε μια ώρα». Δεν κατάλαβε. Γιατί δεν ήξερε ούτε λέξη στα αγγλικά. Και για την υπόλοιπη ώρα κάναμε μια μοναδική συζήτηση μέσω νοηματικής και Google μετάφραση. Αυτός αραβικά, εγώ ελληνικά. 

Ο Ασάντ δεν μορφώθηκε, άφησε το σχολείο για να μην πεθάνει. Κι όμως είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, χαμογελαστός.

Ωστόσο

Ο Ασάντ δεν είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος. 

-Ήταν τιμή μου που σε γνώρισα. Είσαι καλός. 

-Μεγαλύτερη τιμή η δική μου, Ασάντ. 

γ.φ.

Ο άντρας που φορούσε ένα βιολί

Ζεστό πρωινό χειμώνα στην Θεσσαλονίκη

-τι πιο σύνηθες θα πει κανείς-

περνώντας το κατώφλι της εξώπορτας,

άρχισα να κατευθύνομαι προς ένα κατάστημα μουσικών ειδών.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή, περνάει από μπροστά μου ένας κύριος που φορούσε ένα βιολί.

Κινούμασταν στον ίδιο δρόμο, έτσι που φαινόταν ότι τον ακολουθούσα.

Κάπου κοντοστάθηκε να κοιτάξει την βιτρίνα ενός αρωματοπωλείου•

τον προσπέρασα.

Μη θέλοντας να περάσω από την αυλή μιας καφετέριας, επέλεξα ένα πιο στενό πεζοδρόμιο, στο οποίο έπρεπε να περιμένω διότι έρχονταν δύο ηλικιωμένες κυρίες από την αντίθετη κατεύθυνση.

Εκείνος επιλέγει την αυλή της καφετέριας•

με προσπέρασε.

Στο φανάρι των πεζών, σταθήκαμε δίπλα.

Περνώντας το, εγώ πήγα δεξιά, εκείνος συνέχισε ευθεία.

Μην σας τα πολυλογώ, όταν έφτασα, καταλήξαμε, από ευγένεια, να μου ανοίξει την πόρτα του καταστήματος, περνώντας, μετά από μένα, μέσα.

Εγώ δοκίμαζα κιθάρες•

εκείνος ρώτησε για δοξάρι.

Κάπως έτσι αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους στην ζωή μας:

ξεκινάμε από άλλους τόπους,

περπατάμε παράλληλα,

προσπερνάμε, μας προσπερνούν -ο καθένας με άλλον Ρυθμό-

περιμένουμε μαζί,

διαλέγουμε διαφορετικούς δρόμους,

και στο τέλος, φτάνουμε στον Τελικό Προορισμό που όλοι γνωρίζουμε εξαρχής

ο καθένας δοσμένος στα δικά του πάθη

(και Πάθη).

γ.φ.

Τρίχες

Κάνοντας το τελευταίο ντουζάκι της χρονιάς,

μου ήρθε στο μυαλό μια συζήτηση που είχα

φέτος με κάποιον κομμωτή:

Κάθομαι στην γνωστή καρέκλα,

μπροστά από τον καθρέφτη,

με κοιτάει από τον καθρέφτη,

μου κάνει ένα πατ πατ στον ώμο

και μου λέει το επικό "είσαι δεξιόχειρας ε".

Έκπληκτος και ταυτόχρονα ψιλιασμένος

ότι το' παιξε με τις πιθανότητες,

του απαντάω "ναι, αλλά γιατί;".

Με το γνωστό γελάκι σα να' λεγε "εγώ ξέρω"

μου λέει "η καραφλίτσα μεγαλώνει απ' τα δεξιά περισσότερο απ' ότι στα αριστερά".

ΚΑΡΑΦΛΊΤΣΑ;!;!;

Εκεί άρχισα να του μιλάω περί κληρονομικότητας,

γονιδίων,

ζελέ που έβαζα παλιά,

και άλλα τέτοια.

Με διέκοψε λέγοντας μου το εξής:

"Το δεξί σου χέρι, Γιώργη μου,

είναι το πιο δυνατό σου.

Με αυτό χτενίζεις το μαλλί σου προς τα πίσω (τότε είχα μακριά μαλλιά).

Οι τρίχες είναι πιο αδύναμες απ' το χέρι σου και παραδίνονται.

Μην ξεχνάς να σέβεσαι τον αδύναμο."

Να φροντίζουμε

τα αδύναμα κομμάτια μας,

με ευγένεια.

Να τα χτενίζουμε

σεβόμενοι τις ευαισθησίες τους•

όσο καλά κι αν τις κρύβουν.

γ.φ.

Ακουστικά ασύρματα

Ξυπνάς μια μέρα, και,

ως συνήθως,

φοράς τα ασύρματα ακουστικά σου

και επιλέγεις το ρεπερτόριο της ημέρας.

Η θήκη των ακουστικών σου βρίσκεται

στην ανοιχτή δεξιά σου τσέπη.

Μπαίνεις στο μετρό,

φτάνεις στον προορισμό σου,

κάνεις κίνηση να επανατοποθετήσεις τα ακουστικά στην θήκη τους,

η θήκη των ακουστικών σου δεν βρίσκεται

στην ανοιχτή δεξιά σου τσέπη.

Η θήκη των ακουστικών σου δεν βρίσκεται πάνω σου.

Τα ακουστικά σου θα "ζήσουν" μέχρι να τελειώσει η μπαταρία τους•

το αποδέχεσαι.

Τι ρεπερτόριο θα ακούσεις τώρα;

Υ.Γ. αυτό το ρεπερτόριο να ακούς.

γ.φ.

Καφές

Μου αρέσει να πηγαίνω

σε ένα γωνιακό τουρκικό καφέ,

όπου εργάζονται Τούρκοι.

Συνήθως, αυτά που παραγγέλνω είναι:

ένα κιουνεφέ (το κάνουν εξαιρετικά)

και τον καφέ που, λογικά, κατέχει ρεκόρ με τις περισσότερες ονομασίες παγκοσμίως•

τον γνωστό σε όλους ελληνικό, τουρκικό, αρμένικο, κυπριακό, μικρασιάτικο.

Προφανώς, η ονομασία καθορίζεται

από τον λαό που τον πίνει

και καθώς γνωρίζουμε,

καθετί εθνοτικό που είναι, στην ουσία του, κοινό

σηκώνει διαμάχες.

"Τι θα θέλατε;"

Θέλοντας να είμαι διακριτικός και όχι "προκλητικός", απαντάω:

"Θα ήθελα ένα κιουνεφέ και έναν καφέ τούρκικο μέτριο".

"Εννοείτε ελληνικό;".

Έκπληκτος, απαντάω "Ναι!".

Να αγαπάς την ουσία,

να αποδέχεσαι το διαφορετικό,

να ζήσει ΚΑΙ η κατσίκα του γείτονα.

Αυτό, είναι σεβασμός.

γ.φ.

Φλόγα

Πάντα με πιάνει να γράφω όταν ταξιδεύω. Κυρίως με αεροπλάνα, δεν ξέρω. Ίσως γιατί το πέταγμα αυτό στα ψηλά με βγάζει από το κουτί μου: σαν να παίρνω αέρα. Σήμερα δεν ήξερα γιατί έβγαλα το μπλοκάκι να γράψω, το κουβαλάω πάντα μαζί μου αλλά σπάνια το χρησιμοποιώ. Σαν να φοβάμαι ότι όταν έρθει αυτή η ρημάδα η έμπνευση, δεν θα έχω χαρτί να την κάνω λέξεις. Λες και όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνη. Ποια εκείνη; Δεν ξέρω να απαντήσω. Η Εκείνη του Φοίβου ίσως: που είναι όλα, πάντα και παντού• που την αγαπάς, την διεκδικείς, θυσιάζεσαι για αυτήν και στο τέλος σκοτώνεσαι. Και μετά, σαν άλλος Προμηθέας, γεννιέσαι ξανά και αυτή σου ξανατρώει τα συκώτια, τιμωρώντας σε έτσι για την αμαρτία του να πάρεις τη φλόγα από τον Θεό και να τη μοιράσεις. Κάνεις το ανεξήγητο και απρόβλεπτο θεϊκό, λιανό. Κι αυτό ύστερα σου τρώει τα συκώτια. Ένταση. Καρδιά.

Δεν ξέρω ποια είσαι, ενώ εσύ είδες μονάχα κάποιον Γιώργο να σου δίνει ένα χαρτάκι από μπλοκάκι που μιλάει για εμπρησμούς και θαύματα. Φλόγα. Ένταση. Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό όταν κοιταχτήκαμε. Δεν μίλησες. Ένταση. Μα μου χάρισες ένα γλυκό χαμόγελο, σαν μου'πες «ευχαριστώ για το χαρτί σου, αν και δεν ξέρω ακόμα τι περιέχει». Ένταση. Έχασα την στάση μου. Σύνταγμα με πήγε.

Τώρα κάθομαι δεμένος και Συντάσσω σ'ένα σκουριασμένο κουτί της ΔΕΗ, ανθρωποποιώντας το θεϊκό. Σαν άλλος αετός, θα μου φάει τα συκώτια. Έπειτα, θα ξαναγεννηθώ. Μα το Μετρό θα έχει πια φύγει.

Ένταση.

σαν άλλος αετός, μόλις ξύπνησα πετώντας πάνω απ' την φλεγόμενη και πλημμυρισμένη Αθήνα•

μέσα σ' ένα στενό αεροπλάνο.

γ.φ.

Ποδήλατο χωρίς ροδάκια

Παίζω μπάσκετ σε συνοικιακό γηπεδάκι.

Παντού τριγύρω παιδάκια

άλλα να παίζουν κυνηγητό,

άλλα μπάσκετ, ποδόσφαιρο,

ένα αγοράκι με τον μπαμπά του προσπαθεί να μάθει ποδήλατο χωρίς ροδάκια.

Έρχεται μπροστά μου και σταματάει,

λίγο πριν σουτάρω μια εύστοχη βολή,

σηκώνει το κεφάλι του σα να κοιτάει έναν γίγαντα

και μου λέει, με περίσσιο αυθορμητισμό:

-Κύριε; Παίζετε στην Εθνική;

-(γελώντας) Όχι.

-Αα, γιατί είστε πολύ καλός!!

-Σ' ευχαριστώ! Έπαιζα παλιά σε μια ομάδα.

-Σε ποια ομάδα;

-Στην Κρήτη, είν..

-Ααααα μπράβο, πολύ μ' αρέσει αυτή η ομάδα!

και βάζει μπρος το ποδήλατο.

Τα παιδιά έχουν καλοσύνη. Δεν θέλουν να μάθουν για πτυχία, διακρίσεις, στατιστικά και περιττές φανφάρες. Δεν θέλουν αντάλλαγμα για να πουν έναν καλό λόγο.

Δεν θα ρωτήσουν κάτι που δεν τους ενδιαφέρει•

δεν θα συνεχίσουν μια κουβέντα επειδή "είναι άβολο να μη μιλάς όταν είσαι με κάποιον".

Γιατί τα παιδιά είναι αληθινά!

(και τσαχπίνικα)

γ.φ.

Πάθος

Λατρεύω να ακούω ανθρώπους να μιλάνε με πάθος 

για την επιστήμη - τέχνη τους. 

Όποια και να' ναι.

Καπετάν Μιχάλης

Ακούγοντας τον δίσκο του Χατζιδάκι

"Καπετάν Μιχάλης"

μες στο λεωφορείο,

ενώ, παράλληλα, έξω απ' τα ακουστικά μου

πρωταγωνιστούν οι φωνές

νεαρών Τούρκων συνεπιβατών μου,

που συνομιλούν γελώντας.

Δεν θα απείχε και πολύ η πραγματικότητα του Καζαντζάκη.

Ούτε κι εκείνη του καπετάν Μιχάλη.

Χαμογέλασα. Ο κόσμος αλλάζει, Κεμάλ.

γ.φ. 

Πρέζα 

Είσαι όμορφος. Σου πάει το μουστάκι σου. Φαίνεσαι καλό παιδί.

Πας στα ΚΤΕΛ ε;

Πού πας; Καβάλα; Λάρισα;

- Πάω να παραλάβω δέμα.

Να προσέχεις αγόρι μου, να σ' έχει ο Θεός καλά.

Εγώ ξέρεις πού πάω;

-Πού;

Πάω να κάνω πρέζα. 

και τα μάτια του βούρκωσαν, η φωνή του έτρεμε, το πρόσωπο του παραμορφώθηκε.

Πονάω πολύ αγόρι μου. Μαμά δεν έχω, μπαμπά δεν έχω, στην αγκαλιά μου πέθαναν.

Έχω μπλέξει. Πώς έμπλεξα έτσι;

Οικογένεια δεν έχω, η γυναίκα μου με χώρισε, τα παιδιά μου δεν με θέλουν.

Τι κάνω; Πονάω πολύ αγόρι μου.Αν αρχίσω να σου λέω την ιστορία της ζωής μου θα κλαίς.

κι όσο του έδινα χώρο τόσο μιλούσε.

Ψάχνω να μαστουρώσω, εκεί με έβγαλε.

Δεν έχω σε ποιον να τα πω. Πονάω ρε αγόρι μου. Να προσέχεις αγόρι μου να σ' έχει ο Θεός καλά. 

και κατέβηκε στην επόμενη στάση.

Μαζί του πονάω κι εγώ. Δεν μου ζήτησε τίποτα, ούτε λεφτά, ούτε να μου πουλήσει, ούτε να με παρενοχλήσει.

Λίγο χρόνο μόνο και μια αγκαλιά στον πόνο του. Κι ας είχε όλα τα στερεοτυπικά εξωτερικά χαρακτηριστικά του σκληρού εγκληματία μετανάστη.

Εγώ σ' αυτόν τον σκληρό εγκληματία μετανάστη είδα ένα μικρό παιδί

που φωνάζει για αγάπη και κατανόηση.

Εσύ τι βλέπεις, εκεί που κοιτάζεις;

γ.φ.

Το ένα δόντι 

Εννιά η ώρα το πρωί, κάθομαι σε ένα παγκάκι στην Πλατεία Βενιζέλου (τα Λιοντάρια που λέμε στο Ηράκλειο) και περιμένω υπομονετικά, με ένα καφέ στο χέρι, ο υπάλληλος του διπλανού φωτογραφείου να τελειώσει με την εξυπηρέτησή μου. 

Δεν τον είχε πάρει το μάτι μου. Ένας κύριος περίπου 60 χρόνων, μετρίου αναστήματος, λιγνός, με ψαρά μαλλιά προβάλλει απ' τα αριστερά μου σαν σίφουνας: 

"Έλα έλα, θέλουμε τίποτα;". Ο κύριος αυτός φαινόταν ότι ήταν πρόθυμος να βοηθήσει σε όποια δουλειά του ανέθεταν. Έτσι, επειδή είχε συνηθίσει. Σαν πασπαρτού. Δεν του απάντησε ποτέ κανείς, εκείνος μοίραζε απλόχερα χαιρετισμούς στους περαστικούς.

Έτσι, επειδή είχε συνηθίσει.

"Καλημέρα, καλή δουλειά, τι κάνουμε;"

"Καλημέρα σας"

"Καλημέρα σας καλή βδομάδα"

"ΚΑΛΗΜΕΡΑ!"

Καμία ανταπόκριση. Ειλικρινά μιλώντας, στενοχωρήθηκα. Προσπάθησα να είμαι διακριτικός και με την άκρη του ματιού μου τον είδα, εκεί που ήταν όρθιος και κορδωμενος απ' τον ενθουσιασμό του σαν στύλος, να στηρίζεται στον πίσω τοίχο σκεπτικός, με το χέρι στο πηγούνι και με τα μάτια του να πηγαίνουν πέρα - δώθε στον κόσμο που περνούσε. Σε μια στιγμή, τον βλέπει κάποιος πρεσβύτερός του, που πρέπει να ήταν συχνά περαστικός από το μέρος αυτό, και τον είδε: 

"Καλώς τονε!", του είπε με την χαρακτηριστική κρητική λεβεντιά.

Εκείνος, έκπληκτος ξανακορδώθηκε και άστραψε ένα χαμόγελο αναδεικνύοντας ολόκληρο το ένα δόντι που είχε μείνει στο στόμα του!

Ένα δόντι.

Κι όμως το χαμόγελο του ήταν το πιο ειλικρινές που έχω δει.

Ένα δόντι.

Κι όμως, ξέρει να λέει καλημέρα, ανιδιοτελώς.

Ένα δόντι.

Κι όμως, ξέρει να μοιράζεται τη μαγεία του με τους γύρω του.

Φανταστείτε πόση μαγεία θα εξέπεμπε, αν είχε όλα του τα δόντια.. 

Ένιωσα ευγνώμων που έχω όλα μου τα δόντια. Θα τα εκμεταλλευτώ ως το έπακρον!

Όπως εκείνος, με ό,τι του έχει απομείνει.

γ.φ.

Ηλεκτρική σκούπα 

Μια μέρα συνηθισμένη, φοιτητική.

Το πρωινό ξύπνημα - αν και βάναυσο - με κινητοποίησε να οργανώσω την υπόλοιπή μου μέρα. Αποφασίζω λοιπόν, μετά από μια "εκπαιδευτική" μου υποχρέωση, να καθαρίσω το σπίτι.

Τακτοποιώ τα πράγματα και τα ρούχα μου, πλένω κάτι πιάτα που είχαν ξεμείνει από χθες το βράδυ, βάζω πλυντήριο, πάω στο σουπερμάρκετ για δύο-τρία πράγματα που μου έλειπαν, καθαρίζω τις κιθάρες μου, ξεσκονίζω. Πολλή δουλειά ήδη, και δεν είχα καν πιάσει την ηλεκτρική σκούπα.

Ήρθε η ώρα της.

Με περίμενε υπομονετικά στη θέση της - τοποθετημένη σε μια περίεργη, στραβή στάση γιατί το διαμέρισμά μου δεν φημίζεται για την ευρυχωρία του...

Τραβάω το καλώδιο, την βάζω στην πρίζα. Ξαφνικά, χωρίς καμία πρόσφατη παρόμοια εμπειρία, με πιάνει κι αρχίζω ασταμάτητα να φτερνίζομαι. Και ξανά. Και ξανά. Σε σημείο που κουράστηκα και άφησα την σκούπα όπως ήταν και έκατσα να ηρεμήσω.

Συνήθως με πιάνουν τέτοιες αλλεργίες, αλλά όχι τόσο απότομα!

Έχοντας πια σχετικά ηρεμήσει, επιστρέφω στην δουλειά και παρατηρώ ότι η σκούπα είναι γεμάτη από σκόνη! Συνειδητοποιώ ότι είχα ξεσκονίσει κάθε πτυχή του σπιτιού εκτός την ίδια την σκούπα• και φυσικά η μικρή αυτή λεπτομέρεια σπατάλησε μέρος των δυνάμεών μου, αφού μου προκάλεσε ένα ανεξήγητο, ασταμάτητο φτάρνισμα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο ρόλος της σκούπας είναι να σκουπίζει. Να καθαρίζει. Να δεσμεύει όλη την άχρηστη ύλη που καλύπτει το πάτωμα, μεταξύ άλλων και τη σκόνη.

Δεν είναι δεδομένο όμως ότι κι η ίδια η σκούπα είναι καθαρή, σκουπισμένη!

Πολλές φορές, είμαστε τόσο "τρελαμένοι" με τους ρόλους μας• 

με τις υποχρεώσεις μας προς το περιβάλλον• 

με τους κανόνες• 

που ξεχνάμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας. 

Ξεχνάμε να "σκουπίσουμε" τον εαυτό μας από την "σκόνη" που δεσμεύουμε από τους άλλους.

Ξεχνάμε να δίνουμε χρόνο και χώρο στον εαυτό μας•

να τον ξεκουράζουμε ψυχή τε και σώματι•

να τον θρέφουμε και να τον ποτίζουμε σωστά•

να τον πλένουμε σωστά•

να τον αγαπάμε. 

Γιατί όταν δεν το κάνουμε, τότε χάνουμε την ενέργειά μας απ' το αντανακλαστικό "φτάρνισμα" που μας λέει:

"ΟΠΑ, ΚΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΑΔΕΡΦ@".

Σκούπιζε συχνά την σκούπα σου.

γ.φ.

Όνειρα 

Χθες το βράδυ,

ονειρεύτηκα περιποιημένες κοπέλες,

καλοντυμένους άντρες,

να κατακλύζουν μια, δικιά μου, φανταστική, οδό γεμάτη από μπαρ κι εστιατόρια.

Δεν υπήρχε χώρος να περάσεις μέσα από αυτόν τον χείμαρρο νιάτων, ενέργειας και ενθουσιασμού.

Όλοι ήταν γυμνοί•

απ' τον λαιμό και πάνω.

Όμορφοι.

Μου φάνηκε οικεία εικόνα και συνάμα τόσο μακρινή.

Ένας φροϋδικός θα έλεγε ότι έκανα ταξίδι στις ενδόμυχες σκέψεις κι επιθυμίες μου, ότι φαντάστηκα αυτό που δεν μπορώ να ζήσω.

Ότι θέλω αυτό που δεν έχω, διακαώς.

Ξύπνησα ευτυχισμένος

γιατί έκανα μια βόλτα στον παράδεισο της εποχής μας

και επέστρεψα.

Κι έχω να σας πω, ότι η ελευθερία είναι πολύ γλυκιά..

και μοιάζει με φωτιά. 

γ.φ.

Βόλτα στην 25ης Αυγούστου

Το κέντρο του Ηρακλείου αποτελείται από δύο πόλεις που συνυπάρχουν

η καθεμία στη δική της εποχή:

απ' αυτή που βρίσκεται στο ύψος των ματιών σου•

κι απ' αυτήν όταν κοιτάζεις ψηλά. 

Σηκωθείτε

Δύσκολη μέρα, γεμάτη τρέξιμο, εξεταστική, αναποδιές..

Στη φούρια μου επάνω, προσπαθώντας να προλάβω να φέρω εις πέρας όλες τις υποχρεώσεις μου, μέσα στο χρονικό πλαίσιο που μας ορίζεται διά του νόμου (απορώ πώς το λέω και ταυτόχρονα δεν ζω στο 1970), 

με ένα ταχύ βάδισμα, υφιστάμενος την τυραννία της μάσκας, με ακουστικά και με μια φορτωμένη σάκα στην πλάτη, διασχίζω την Φιλίππου πηγαίνοντας προς την Πλατεία Αριστοτέλους.

Το βήμα μου σταθερά γρήγορο, το βλέμμα μου καρφωμένο προς τα μπρος, το μυαλό μου δημιουργώντας το πλάνο για την βέλτιστη δυνατή διαχείριση του υπολειπόμενου χρόνου και τ' ακουστικά εκεί, να με αποσπούν από την κάθε ηχητική παραφωνία της πόλης.

Περνώντας ξυστά από μια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σε μια καρέκλα, μόνη έξω από ένα απ' τα πολλά επιπλάδικα της συγκεκριμένης οδού, αισθάνομαι μια έλξη. 

Σταματάω, βγάζω τα ακουστικά και γυρίζω το βλέμμα μου στην κύρια η οποία ζητούσε την βοήθειά μου.

"Παλικάρι μου, να σ' έχει καλά ο Θεός, βοήθησε με να σηκωθώ".

Ομολογώ πως σάστισα.

Πέρασαν κάποια δέκατα δευτερολέπτου, μέχρι το μυαλό μου να επεξεργαστεί το αν ήταν ΣΩΣΤΌ να δώσω τα χέρια μου στην ανήμπορη αυτή κυρία και να την βοηθήσω να σταθεί στα πόδια της.

1. Μα καλά δε φοράει μάσκα;

2. Μα καλά είμαι ένας τυχαίος ξένος και μου ζητάει να την αγγίξω;

3. Μα καλά δε φοβάται μην έχω κορωνοϊό, εγώ ο απρόσεκτος νέος, και την κολλήσω; Ευπαθής ομάδα είναι..

4. Μου το ζήτησε όντως, ή έχει κάποιο πρόβλημα; Πού να μπλέκεις τώρα...

Της δίνω τα χέρια μου και λίγη απ' την δύναμή μου.

Πονούσε καθώς σηκωνόταν, μα επιτέλους σηκώθηκε. Ποιος ξέρει πόση ώρα περίμενε την στιγμή αυτή.

Η κυρία δεν φοβήθηκε τον κορωνοϊό.

Η κυρία δεν φοβήθηκε εμένα τον ξένο, μολυσματικό κι επικίνδυνο νέο.

Η κυρία ζήτησε κάτι πολύ απλό:

να σηκωθεί.

Σηκωθείτε.

γ.φ. 

Φως

Σε μια διαδικασία ανανέωσης του φοιτητικού μου διαμερίσματος, 

σκέφτηκα ότι θα ήταν ταιριαστό να προσθέσω λίγη "φύση" στον χώρο,

αγοράζοντας ένα φυτό. 

Μπαίνω στο πρώτο ανθοπωλείο που βρίσκω μπροστά μου:

- Γεια σας, θα ήθελα μια γλαστρούλα με κάποιο φυτό εσωτερικού χώρου για διακόσμηση. 

Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να μου δείξει ο ανθοπώλης όλες τις επιλογές μου,

εξηγώντας μου με κάθε λεπτομέρεια τις ανάγκες του κάθε φυτού. 

-Αυτό εδώ, φαίνεται όμορφο. Λέω να πάρω αυτό.

-Τέλεια, να σας ενημερώσω ότι το συγκεκριμένο θα πρέπει να το έχετε σε κάποιο φωτεινό σημείο του σπιτιού, γιατί αλλιώς θα μαραθεί. Ανθίζει χειμώνα - καλοκαίρι, ωστόσο έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. 

Και ναι, εκεί ήταν το σημείο που συνειδητοποίησα ότι πάω να αγοράσω κάτι που έχει ζωή. 

-Μα εκεί που θέλω να το βάλω εγώ, δεν έχει πολύ φως.

-Τι να σας πω, θέλετε να πάμε σε κάκτο; Ή να το ρισκάρετε; 

Το ρίσκαρα. Και ξέρετε γιατί; Η ψυχή μας πολλές φορές το μόνο που ζητά είναι Φως. Αλλιώς θα μαραθεί.

Εμείς, η καθημερινότητα, η κοινωνία, οι υποχρεώσεις

επιμένουμε να την τοποθετούμε σε σκοτεινά μέρη για το θεαθήναι, 

αδιαφορώντας για την έμβιά της πλευρά.

Έτσι αποφάσισα να μην πάω σε κάκτο•

να μην διαλέξω την εύκολη λύση. 

Διότι αποφάσισα να φροντίζω την Ψυχή μου

σαν το φυτό:

να την έχω μόνιμα εκτεθειμένη στο Φως.

γ.φ.

Διάλογος

-Σ' αγαπώ πολυυυυ

-Σ' αγαπώ πολυυυυ

-Καλά να περάσετε

-Καλα να περάσεις

-Ευχαριστώωω

-Καλή δουλειάαα

-Ευχαριστώω πολυυ

-Πολύ καλή δουλειάααα

-Ευχαριστώω

-Παρακαλωωω, Σ'αγαπώ πολύ πολύ

-Κι εγωωω

Τι κι αν υπάρχουν προβλήματα,

τι κι αν ζούμε στην πίεση.

Η αγάπη πάντα μας φτιάχνει τη διάθεση.

και αυτός ο πρωινός αστείος διάλογος των γειτόνων μπαμπά - μικρής κόρης μού έφτιαξε τη μέρα.

«When life leaves us blind

love keeps us kind»

The Messenger, Linkin Park

γ.φ.

Στρουθοκάμηλος

Σουπερμάρκετ. Ουρά στο ταμείο. 

Ακριβώς μπροστά μου μια κυρία.

Είχε λίγα πράγματα.

Όταν έφτασε η ώρα να πληρώσει, πλησίασα για να αφήσω τα δικά μου πράγματα στο ταμείο, οπότε την άκουσα να απευθύνεται στην ταμία:

"Αα, παραλίγο να το ξεχάσω. Φέρτε μου και ένα πακέτο τσιγάρα (κάποιας μάρκας) από την βιτρίνα. Αλλά να μην έχει φωτογραφία με αίματα και τέτοια."

Από το βάθος ακούγεται η ταμίας:

"Έχει μείνει ένα πακέτο και έχει πάνω ένα παιδάκι με καρκίνο, το θέλετε;"

"Ναι, εντάξει φέρτε το."

Αυτά.

Σε άλλα νέα, σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, οι στρουθοκάμηλοι όταν βλέπουν εχθρό, κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο. 

Κι εμείς οι άνθρωποι γελάμε μ' αυτό.

Γιατί εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε. 

γ.φ. 

Ξεχείλισε

Έχω ξαναγράψει για το μικρό φυτό που έχω στο φοιτητικό μου σπίτι•

καλά θυμάσαι, αυτό που χρειάζεται μόνο λίγο νερό και φως για να ανθίσει.

Το πρόβλημα είναι όμως ότι χρειάζεται λίγο νερό.

Πώς μπορεί αυτό να είναι πρόβλημα;

Κάθε φορά, το ποτίζω πριν την ώρα του γιατί ανυπομονώ να το ποτίσω.

Κάθε φορά, του δίνω παραπάνω απ' όσο ζητάει.

Κάθε φορά ξεχειλίζει το πιατάκι της γλάστρας και σκουπίζω το έπιπλο με χαρτιά.

Όταν αγαπάμε κάποιον, πολλές φορές του δίνουμε παραπάνω απ' όσα ζητάει και μπορεί να διαχειριστεί.

Θυμάμαι από δω και πέρα, λοιπόν, να δίνω χρόνο στο χώμα του να απορροφήσει το νερό που του δίνω.

Έχει τίμημα το να αγαπάς•

(αλλά μεταξύ μας, αγάπα κι ας ξεχειλίζει το πιατάκι. κάποιος θα υπάρχει που θα αποδέχεται όλο το νερό σου)

γ.φ. 

Παράσιτα

Μια Κυριακή τόσο γεμάτη και αγχωτική, 

μια ζωή γύρω τόσο ήρεμη και προβλέψιμη• όλα στο πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο.

Παίρνω το πακέτο από τη λέσχη του πανεπιστημίου και καθίζω σε ένα παγκάκι να φάω με ηρεμία, πριν ξεκινήσει η γεμάτη μου μέρα.

Πρώτο εμφανίζω το ψωμί•

το ψωμί μού πέφτει κάτω.

παντού πουλιά από το πουθενά, ξαφνικά, να προσπαθούν να αποσπάσουν το κάθε ψίχουλο που υπάρχει.

Δεύτερο εμφανίζω το κυρίως γεύμα•

παντού γάτες από το πουθενά, ξαφνικά, να με κοιτάνε με αυτήν την προσήλωση που λέει "δώσε μου".

Τελευταίο εμφανίζω το μπουκαλάκι νερό που είχα•

ναι, ήρθαν σφήκες.

Μου θύμισε τους ανθρώπους που δεν είναι εκεί για σένα αλλά όταν έχεις κάτι που χρειάζονται,

εμφανίζονται από το πουθενά, ξαφνικά, απαιτώντας ένα κομμάτι απ' την τροφή σου. Κι εσύ τους την δίνεις όλη. Κι ας πεινάς.

Μια Κυριακή τόσο γεμάτη και αγχωτική, 

μια ζωή γύρω τόσο ήρεμη και προβλέψιμη• όλα στο πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο. 

Πάει η στιγμή

Είναι οι σκέψεις μπερδεμένες,

το πάτωμα ρευστό,

το ταβάνι διαστέλλεται•

κι εγώ, στιγμή στον χωροχρόνο,

γράφω για το μάταιο,

για το γραμμένο,

για το αναπόφευκτο

... πάει η στιγμή!

Peeler

5 μέρες πριν καθάριζα πατάτες με το peeler.

Πέτυχα μια δύσκολη πατάτα,

έκανα μια κίνηση απότομη,

δημιούργησα βαθύ κόψιμο στον αντίχειρά μου.

Δεν ήταν τόσο ο πόνος, όσο η ενόχληση απ' το αίμα που έτρεχε ασταμάτητα.

Το ασταμάτητο συνεχιζόταν και τις επόμενες μέρες, 

διότι πάντα κάτι θα βρισκόταν να "ενοχλήσει" την γυμνή πληγή.

Σήμερα καθάριζα πατάτες με το peeler.

Όλα φυσιολογικά, έως που στάθηκα για αρκετή ώρα, όταν παρατήρησα

τον πληγωμένο μου αντίχειρα να είναι στραμμένος προς το peeler,

σε απόσταση αναπνοής

και μου θύμισε εμένα όταν στέκομαι απέναντι

και κοιτάζω κατάματα

τους δήμιούς μου: τα προβλήματα και τους φόβους μου.

Συνέχισα να καθαρίζω πατάτες με το peeler.

γ.φ. 

Πρωινή πτήση

Νυχτερινό λεωφορείο πηγαίνοντας προς αεροδρόμιο.

Κρατώ πράγματα και γι' αυτό επιλέγω να καθίσω τέρμα πίσω. 

Απέναντι μου κάθεται μόνο μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, κουρασμένη, ρακένδυτη. Κάτι γράφει με πάθος, κάτι σημειώνει.

Ανοίγω να διαβάσω το βιβλίο μου μήπως και περάσει λίγο η ώρα.

Μπαίνει ένας άνδρας, από κάπου την ήξερε και την χαιρέτησε:

-Καλά είσαι; την ρωτάει χαμογελαστός.

-Κουρασμένη ρε Νίκο. Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.

-Δε σε φοβάμαι εσένα.

-Εφτά σε παίρνει αριστερά. Μην το ζορίζεις. επανέλαβε τραγουδιστά.

Έτσι ξεκίνησε, νωρίς νωρίς, η μέρα μου, με αυτόν τον στίχο του Καββαδία από την κυρία εκείνη.

Δεν θα ψάξω πίσω απ' αυτό. Εφτά με παίρνει αριστερά, δεν το ζορίζω. Το κατά δύναμιν.

Υ.Γ. γιέ μου πού πας; 

μάνα πάω στα αεροπλάνα

γ.φ.

Οπτικές

Σήμερα το πρωί ξύπνησα 

με τον δίσκο nevermind των Nirvana

και τα τελευταία 10' έχω δει

4 άτομα που φοράνε μπλούζες των Nirvana.

Ότι δηλαδή πριν δεν φορούσαν;

Βλέπουμε στους άλλους

ό,τι έχουμε ήδη στο μυαλό μας.

Ίσως η συνταγή στο να διαχειριζόμαστε τα διαπροσωπικά ζητήματα

βασίζεται στο να βλέπουμε τους άλλους όπως είναι

και όχι όπως τους έχουμε στο μυαλό μας.

Nevermind.

γ.φ. 

Μουσαφίρης

Ήταν ένα λουλούδι:

η γιαγιά μου το έλεγε "μουσαφίρη"•

δηλαδή, φιλοξενούμενο.

Γιατί, μ' ένα απαλό αεράκι σκορπιζόταν

-είχε ευαίσθητα δεσμά-

και ζητούσε φιλοξενία

όπου το ταξίδευε ο άνεμος.

Στο σκαπέτι του παππού,

στο φαράσι της γιαγιάς,

στη λίμνη της φρεσκοποτισμένης βερυκοκιάς•

διαμελισμένο, μα συνηπήρχε με την ακέραια φύση.

Για την γιαγιά μου, όλοι οι άνθρωποι 

ήταν μουσαφίρηδες.

Στο ίδιο κεφάλι

Κατεβαίνοντας προς την Ροτόντα,

έχω usurum στ' ακουστικά μου.

Στο τρίλεπτο που συστηνόμουν με ένα κομμάτι τους που δεν ήξερα

"Στο ίδιο κεφάλι"

το βλέμμα μου πετυχαίνει έναν καθαριστή του δρόμου

ο οποίος σφύριζε - αν και δεν τον άκουγα.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, έφτασε το σημείο στο τραγούδι

που ο τραγουδιστής σφυρίζει•

για ενάμισι δευτερόλεπτο

δεν μπορούσα να διαχωρίσω

αυτό που έβλεπα, με αυτό που άκουγα!

Έπειτα συνειδητοποίησα πως

οι ήχοι της πόλης δε διαφέρουν τόσο από τους ήχους

που ακούει μέσα του ο καθένας μας.

Ευθυγραμμίστηκαν δύο κόσμοι

και συστήθηκαν•

στο ίδιο κεφάλι.

γ.φ.